پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

در جلسه واکاوی برنامه هفتم در موضوع سیاست‌های شهرسازی و آینده شهر تهران که در تاریخ دوم مرداد ۱۴۰۲ در محل نگارخانه دانشکده هنر‌های زیبای دانشگاه تهران تشکیل شد، تعدادی از متخصصان و حرفه‌مندان حوزه شهرسازی بالاخره به سخن آمده و نقد‌های خود درباره این برنامه را با علاقه‌مندان حرفه و دانشجویان در میان گذاشتند.سخنرانان جملگی به برنامه ایرادات اساسی داشته که بیشتر به نوع رویکرد «بخشی» نگرانه و فارغ از توجه به شرایط موجود اقتصادی و اجتماعی موجود از سوی نویسندگان برنامه بازمی‌گردد. درحالی‌که رویکرد صحیح به مقوله شهرسازی و برنامه‌ریزی شهری باید همانا نگاهی راهبردی، جامع‌نگر، آمایشی، مکان‌محور و سرزمینی (یا شهری) برای شکل‌دادن به بهترین روند توسعه ممکن، باشد

باید پذیرفت که با توجه به ضعف شدید نظارت و پاسخ طلبی در نظامات اداری، چیزی بنام قوت و ضعف برنامه محوری، معنا ندارد. دست کارکنی و درست کارتکنی و توجیه گر باشی، یکی است. برنامه هفتم به اعتقاد بسیاری از کارشناسان مملو از ضعف و سطحی نگری و نگاه غیر اولویت دار است. اما رئیس جمهور آن را برنامه‌ای مطلوب و خوب ارزیابی می‌کند و مسلم بدانید که مجلسی با مختصات توانمندی مجلس سیاسی یازدهم، آن را مصوب نموده و پنج سال دیگر بر این کشور آن می‌رود که نباید برود. اصلا واقع بینی و نگاه بینانسلی کیلویی چند؟ حال و اضطرار گذر از حال را بچسب. کارآمدی و تعامل و مدارا و تخصص گرایی و شایسته سالاری، کشک کیست، به محفل بچسب و رفاقت و مشتی بله قربان گوی علی الظاهر مطیع و پشت سر عموما منافق و چند چهره. رسالت تمدنی و تعالی گرایی، پشم چیست، به تعریف و تمجید و غلو و تعارف و تقلیل گرایی بچسب و مابقی خودش حل می‌شود یا فراموش می‌گردد. پناه بر خدا از قدرت نداشته و نیت احیاگری در خودمان. کاش می‌توانسیم و قدرت آن را داشتیم که ذره‌ای، اصلاح گری می‌کردیم.